κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών – ΣτΕ – “Φρένο” στην ηλεκτρονική κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών
κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών
To Συμβούλιο της Επικρατείας συνεδριάζοντας σε σύνθεση εξέδωσε την με αριθμό366/2014 απόφασή του με βάση την οποία κρίνει αντισυνταγματικές τις ηλεκτρονικές κατασχέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς των φορολογουμένων για οφειλές προς το Δημόσιο και το ΙΚΑ, επειδή προηγουμένως (κατά πάγια πρακτική πλέον του δημοσίου) δεν ενημερώθηκε εγγράφως ο οφειλέτης και δεν του δόθηκε η δυνατότητα να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά του κατά τις πράξης βεβαίωσης της συγκεκριμένης οφειλής. Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσε να είχε πληρώσει ο φορολογούμενος την οφειλή και να γλιτώσει ενδεχόμενες αρνητικές συνέπειες στο τραπεζικό του λογαριασμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί που εξαιτίας του φόβου της τραπεζικής κρίσης προστέθηκαν περισσότεροι δικαιούχοι για την προστασία των εγγυήσεων. Έτσι, οι συνδικαιούχοι αυτού το λογαριασμού κινδυνεύουν να χάσουν τα χρήματά τους για οφειλές άλλου συνδικαιούχου. Ακόμη ορισμένες από αυτές τις καταθέσεις εξυπηρετούν βασικές βιοτικές ανάγκες των πολιτών, με αποτέλεσμα να δεσμεύονται χρήματα που θα χρησιμοποιούνταν ακόμη και για το βιοπορισμό.
Το ΣτΕ βέβαια τηρώντας τη νομολογία του ιδίου δικαστηρίου σε παλαιότερες δικαστικές αποφάσεις με το ίδιο περιεχόμενο λόγω της σπουδαιότητας της υποθέσεως παρέπεμψε για περαιτέρω διερεύνηση του ζητήματος σε 7μελή σύνθεση για νέα κρίση στο ζήτημα.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην απόφαση ότι το άρθρο 30 του Κώδικα Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (Ν.Δ. 356/1974) αναφέρει: «Η κατάσχεσις εις χείρας τρίτων των εις χείρας αυτών ευρισκομένων χρημάτων, καρπών και άλλων κινητών πραγμάτων του οφειλέτου του Δημοσίου ή των οφειλομένων εν γένει προς αυτό, ενεργείται υπό του Διευθυντού του Δημοσίου Ταμείου δια κατασχετηρίου εγγράφου μη κοινοποιουμένου εις τον οφειλέτην». Δηλαδή, σε περίπτωση «κατασχέσεως εις χείρας τρίτων απαιτήσεως οφειλέτου του Δημοσίου, δεν απαιτείται η κοινοποίηση στον τελευταίο του κατασχετηρίου εγγράφου».
Επιπλέον «η διάταξη αυτή είναι ανίσχυρη ως αντικείμενη στην διάταξη του άρθρου 20 παράγραφος 1 του Συντάγματος, διότι η παράλειψη αυτή έχει ως συνέπεια ο οφειλέτης να μη λαμβάνει γνώση ή να λαμβάνει καθυστερημένα γνώση της εις βάρος του επισπευδομένης αναγκαστικής εκτελέσεως, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικώς προ της ολοκληρώσεως της εκτελεστικής διαδικασίας, λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα είτε για την ακύρωση, είτε για την αναστολή της πράξεως εκτελέσεως».
Αρκεί να σημειωθεί ότι το Διοικητικό Πρωτοδικείο και το Εφετείο δικαίωσαν τον φορολογούμενο.
