ομολογιακό δάνειο – ΕφΑθ:Αδικοπρακτική ευθύνη Υποθηκοφύλακα για αμοιβή πέραν των παγίων σε εγγραφή προσημείωσης από Ομολογιακό δάνειο.
ομολογιακό δάνειο
ομολογιακό δάνειο
Ενδιαφέρουσα απόφαση από το Εφετείο Αθηνώνν σε μια προβληματική μέχρι και σήμερα διαδικασία με την εγγραφή προσημείωσης από ομολογιακό δάνειο. Η πλειονότητα των Υποθηκοφυλάκων αρνούνταν να δεχθούν την εγγραφή με την καταβολή μόνο του παγίου πογού εγγραφής προσημείωσης ύψους 100 ευρώ ν.3156/2003 και απαιτούσαν για την καταχώρηση την πληρωμή αναλογικών τελών σε σχέση με το ύψος του ομολογιακού δανείου.
Η πρακτική αυτή (παράνομη) κατά την δικαστική απόφαση “έβαζε” στα ταμεία των υποθηκοφυλάκων μεγάλα χρηματικά ποσά, δεδομένου ότι το ύψος των ομογολιακών δανείων αποτελούνταν τουλάχιστον από 6ψήφια ή 7ψήφια νούμερα και αφορούσαν μεγάλες εταιρίες που προχωρούσαν σε τέτοιες εκδώσεις και αποδοχές άλλες μετατρέψιμα και άλλες με ειδικότερους και διαφορετικούς όρους.
Αναλογιστείτε το ποσό που εισέπραξε ο υποθηκοφύλακας στη προκειμένη περίπτωση για ποσά 2 ομολογιακών δανείων 40.000.000 ευρώ – αναλογικά τέλη 135.000 ευρώ, αντί για 200 ευρώ που προβλέπει ο νόμος. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά κρίθηκε από το Εφετείο όχι απλά “ανάρμοστη” αλλά αισχροκερδής και παράνομη, αφού δέχθηκε αδικοπρακτική ευθύνη του υποθηκοφύλακα και με το αιτητικό της υποχρεώνει σε πλήρη αποκατάσταση της ζημιάς που υπέστη η εταιρία που ενέγραψε την προσημείωση.
Για κάθε εγγραφή σύστασης ή μεταβίβασης ή άρση ή διαγραφή εμπραγμάτων δικαιωμάτων ή σημειώσεων σε οποιοδήποτε δημόσιο βιβλίο, μητρώο ή κτηματολόγιο και για την καταχώριση των συμβάσεων των άρθρων 10 και 11 καταβάλλονται μόνο πάγια δικαιώματα εμμίσθων ή αμίσθων υποθηκοφυλάκων εκατό [100] ευρώ, αποκλειόμενης οποιασδήποτε άλλης επιβάρυνσης ή τέλους. Διαφορετικά η κατάρτιση των ως άνω συμβάσεων ομολογιακών δανείων θα είχε δυσβάστακτο κόστος και δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιτευχθεί η πρωταρχική επιδίωξη του νομοθέτη που είναι η ενίσχυση και προστασία της επιχειρηματικής δραστηριότητας και πίστης των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να κρατούν ανταγωνιστικές μέσα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα προς εξυπηρέτηση της εθνικής οικονομίας και του γενικότερου δημόσιου συμφέροντος. Επομένως, ο κατά το άρθρο 14 παρ.2 του Ν 3156/2003 περιορισμός της αμοιβής του υποθηκοφύλακα, που αφορά σε εμπράγματες ασφάλειες, προς εξασφάλιση ειδικών μορφών χρηματοδότησης, που ρυθμίστηκαν με το νόμο αυτό και όχι βέβαια η κατάργηση αυτής [αμοιβής], υπαγορεύεται από το γενικότερο δημόσιο συμφέρον και δεν είναι αντίθετος στην αρχή της αναλογικότητας αφού τελεί σε εύλογη σχέση προς το νομοθετικά επιδιωκόμενο γενικότερο σκοπό της διευκόλυνσης της μακροπρόθεσμης χρηματοδότησης των ελληνικών επιχειρήσεων μέσω ομολογιακών δανείων, ενόψει ιδίως του έντονου ευρωπαϊκού ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων, του γεγονότος ότι οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις δεν υπόκεινται σε αντίστοιχες δαπάνες, όταν παραχωρούν δικαιώματα εμπράγματης ασφάλειας σε δανειστές τους καθώς και του ότι, προς ευόδωση του ανωτέρω σκοπού και το ίδιο το Δημόσιο, υφίσταται αποστέρηση σημαντικών εσόδων λόγω των θεσπιζόμενων με την παρ. 1 του άρθρου 14 φοροαπαλλαγών (ΕφΑθ.6959/2008 ό.π., ΕφΘεσ.2149/2010 ο.π.). Περαιτέρω, κατά τη διάταξη του άρθρου 1344 ΑΚ, ο φύλακας υποθηκών ευθύνεται σε αποζημίωση όποιου ζημιώθηκε για κάθε πράξη ή παράλειψη σχετική με την εκπλήρωση των υποχρεώσεων που του επιβάλλονται.
Εάν, δηλαδή, για την εγγραφή της σχετικής πράξης στα οικεία βιβλία που αυτός τηρεί, ζήτησε και έλαβε αμοιβή μεγαλύτερη από εκείνη που προβλέπει ο νόμος, τότε αυτός, δηλαδή ο υποθηκοφύλακας, έχει υποχρέωση σύμφωνα με τη διάταξη αυτή, σε συνδυασμό με εκείνη του άρθρου 914 ΑΚ, να αποζημιώσει αυτόν που κατέβαλε αμοιβή μεγαλύτερη από τη νόμιμη[ΑΠ.910/1988 ΕΕΝ 1989.216].
Μετά από όλα αυτά το δικαστήριο υποχρέωσε τον υποθηκοφύλακα να αποζημιώσει πλήρως τον αντισυμβαλλόμενό του με το ποσό που ο ίδιος υποχρεώθηκε να πληρώσει και υπερέβαινε κατά πολύ το ποσό που όφειλε να πληρώσει σύμφωνα με το νόμο.
Η γενικότερη συμπεριφορά των υποθηκοφυλακείων σε τέτοια ζητήματα είναι άκαμπτη. Πλείστες όσες περιπτώσεις, όπου ο νόμος είναι ξεκάθαρος και για τις εγγραφές και για τις αμοιβές που προβλέπονται καθώς και για τις διαδικασίες και τον τρόπο που πρέπει να γίνουν οι ενέργειες αυτές, αλλά τα υποθηκοφυλακεία αντιδρούν και απαιτούν έχοντας την υπεροχή να περνούν πάντα το δικό τους.
Η απόφαση αυτή είναι σταθμός για πολλές εταιρίες οι οποίες τη παρούσα περίοδο λόγω πιστωτικής ασφυξίας στον εγχώριο τραπεζικό τομέα, απευθύνονται σε διεθνείς πιστωτές με την έκδοση ομολογιακών δανείων ακόμη και σε άλλα νομίσματα, προσπαθώντας να αντλήσουν ρευστότητα. Όταν και το τελευταίο ευρώ παίζει καθοριστικό ρόλο στον προγραμματισμό αυτών των εταιριών και στη βιωσιμότητά τους τότε είναι αδιανόητο να προβάλλονται παράλογες απαιτήσεις και παράνομες αμοιβές από ανθρώπους που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτές τις καταστάσεις προς όφελός τους.
